سلام!
من فکر نمي کنم اين که هر حرمي مي ريم مي گيم انشالله کربلا! منافاتي با اون قضيه پله پله رفتن داشته باشه. مي دوني! به نظر من اينکه ما پا به هر حرمي مي زاريم دلمون پر ميکشه براي حرم آقامون امام حسين همش از روي حسرته. حسرت از اينکه چه راحت به اين مکان شريف اومديم اما براي کربلا رفتن چه مشقت ها که نيازه. اصلا مگه نگفتن هر کي که کربلا مي خواد بره پيش امام رضا؟ يا مگه نمي گند: پنجره فولاد رضا جواز کربلا ميده؟ پس نه تنها اشکالي نداره بلکه خيلي هم خوبه که هر حرمي رفتيم . هر مکان مقدسي که رفتيم. يه آه از ته دل بکشيم و بگيم اي صاحب اين حرم شريف. همين گونه که ما رو تو حرمت راه دادي .کربلا را هم قسمت ما کن
در مورد قسمت آخر نوشته ات هم در کل نظرم اينه که: آدم بايد چيزهاي بزرگ از خدا بخواد. کرم خدا که کم نميشه. پس چه بهتر که ما هم گدايي کردن را بلد باشيم! به قول پيامبر عزيز رحمت: المومن کيض!
البته چيز بزرگ که خدا خواستيم چه خوبه همون موقع هم بخوايم که ظرفيتش را هم بهمون بده!
يا علي