هركس بخواهد عارف باشد بايد ذات دروني خويش را بشناسد وهركس خويش را شناخت خداي را ،وهركس خداي را ،فرامين اورا ،وهركس فرامين اورا، همانگونه كه براو عرضه داشته شده است عامل باشد، عارف است وعرفان ممزوجي ازبشرشناسي ،جاندارشناسي،محيط شناسي وكلا منظومه شناسي وهرآنچه دراين دارفناست شناختن است ،عارف نه آن است كه به كنجي رود وگنج عرفان را دربغل گيرد عارف آن است كه به جمعي رود وزيبائيها را نه ازبراي نفس تفسيرنمايد ويا خويش را ازروئيت آن زيبا زنداني ومحروم كند بلكه عارف آن است كه ببيند وبشناسد كه خالق اين زيبائي كيست... اين سخن استادم است و...