وارد کفشداری 13 شدیم،خانم جلویی ما رو کرد به کفشدار و گفت: آقا ما خیلی ناراحتیم،چند روزه اومدیم پابوس آقا،هنوز دستمون به ضریح نرسیده!!هرچه هم قسمش میدیم فایده ای نداره.
 کفشداربا تعجب گفت: حرم اما رضا(ع) و ناراحتی؟!!
خواهرمن کسایی هستند برا گرفتن حاجتشون به دفترحرم تلفن میکنند وتلفنی با آقا درد دل میکنند وحاجت میگیرند.
حتی از کشورهای اطراف هم !!
حالا شما توفیق پیدا کردین چند روزی درجوار آقا باشید. ناراحتی چرا؟ خوشحال باش
اگه دلت رو به ضریح قفل زدی دیگه چه حاجت دستت رو به ضریح بزنی؟؟
آقا زائرش رو ناامید برنمی گردونه.چه نزدیک،چه دور....
نظرتون چیه ؟اگه موافقید،با نوای بزم شبانه،همراه بشیدو  دلهاتون رو روانه حرمش کنید.بسم الله....
آقامون  رو درِخونه ی خدا واسطه قرار بدیم و با هم بگیم:
یا عَلیِّ بْنَ مُوسی اَیُها الرّضا یَابنَ رَسوُلِ الله یا حُجَةَ اللهِ عَلی خَلقِهِ،یا سَیِدَنا وَ مَولانا،اِنّا تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشفَعنا وَ تَوَسَلنا بِکَ اِلَیَ الله وَ قَدَمْناکَ بَیْنَ یَدَیْ حاجاتِنا، یا وَجیهَاً عِندَالله،اِشْفَعْ لَنا عِنْدِاللهِ.