امام جواد (عليه السلام) به عيادت يكي از يارانش كه بيمار شده بود رفت و در بالين او نشست و ديد او گريه مي كند و در مورد مرگ، بي تابي مي نمايد.

فرمود:" اي بنده ي خدا! از مرگ مي ترسي؟ از اين جهت كه نمي داني، مرگ چيست؟ آيا اگر چرك و كثافت، تو را فرا گيرد و موجب ناراحتي تو گردد، و جراحات و زخمهاي پوستي در بدن تو پديد آيد و بداني كه غسل كردن و شستشو در حمام، همه ي اين چركها و زخمها را از بين مي برد، آيا نمي خواهي كه وارد حمّام شوي و بدنت را شستشو نمائي و از زخمها و آلودگيها پاك گردي؟، و يا ميل نداري به حمّام بروي و با همان آلودگي و زخم ها باشي!"

بيمار عرض كرد: البتّه دوست دارم در اين صورت به حمّام بروم و بدنم را بشويم.

امام جواد (عليه السلام) فرمود:" مرگ (براي مؤمن) همان حمّام است، و آن آخرين پاكسازي آلودگي گناه، و شستشوي ناپاكيهاست بنابراين وقتي كه به سوي مرگ رفتي و از اين مرحله گذشتي، در حقيقت از همه ي اندوه و امور رنج آور رهيده اي و به سوي خوشحالي و شادي روي آورده اي"

بيمار از فرموده ي امام جواد (عليه السلام) قلبي آرام پيدا كرد و خاطرش آسوده شد، عافيت و نشاط پيدا كرد و با آرامش استوار، دلهره و نگرانيش از بين رفت.