(2)
يا در ديگر متون حديثي شيعه پاره اي احاديث داريم که بر منع عزاداري ونوحه سرايي تاکيد دارند( تا چه رسد به بيش از حد معقول وشرعي) که در صورتي که تمايل داشته باشيد گزيده اي از آنها را ذکر خواهيم نمود.
بنا بر مراتب مذکور وبا توجه به سفارشات موکد آيين اسلام به نشاط وشادي دينداران مانند حديثي که صراحتا اشعار مي دارد که چهره مومنين بايد مفرح باشد و مهمتر از همه برخي از آيات قران که بر عدم حزن مومنين تاکيد دارد واين که خود امام حسين (ع) در وصايايشان به خواهرشان زينب که در کتب شيعي آمده است سفارش به عدم پاره ساختن گريبان و سوگواري مفرط داده اند چه جاي اين است که سراسر اين دو ماه عزادار باشيم آن سان که پاره اي سنن موکده اسلامي مانند ازدواج تعطيل باشد!!
2-عدم نهادينه ساختن عزاداري را علت دوگانگي و سستي مردمان ما نسبت به اهل بيت دانسته ايد ودر ادامه فرموده ايد" نوجوانان، جوانان و حتي بزرگان ما در راه محبت اهل بيت اگردچار دوگانگي و سستي هستند ايا علتش اين نيست که ما خوب فرهنگ سازي نمي کنيم ؟"
در انتقاد از نظرتان بايد گفت اولا عموم مردمان اين سامان وساير سامانهاي اسلامي به اهل بيت محبت دارند و احترام مي گذارند و در اين باب هيچ دوگانگي وسستي ندارند بلکه دوگانگي ايشان به جهت پاره اي آموزه هاي نادرستي است که در خصوص اين بزرگواران در جامعه وجود دارد نوجوان و جوان ما از شان اين بزرگان فقط عزاداري و گريه را فرا گرفته است نه از ميراث اخلاقي اينان بهره اي برده است ونه از آموزه هاي گهر بار اين بزرگان خوشه اي چيده است!!
مي دانيد چرا؟ چون از ائمه و بزرگان دين چهره هايي مظلوم که فقط بايد براي آنان گريست و نوحه سرايي کرد ساخته ايم!!
بله من نيز با شما متفق القول هستم که "ما خوب فرهنگ سازي نمي کنيم" اما در باب چرايي آن نه!